اختصاصی/شرکت‌های بیمه به بهانه پرداخت خسارت با آبروی مردم بازی نکنند!

بیشتر که سوال کردم، از چند و چون ماجرا بیشتر شنیدم. خبر سال قبل منتشر شده بود اما این روزها برای این مرد جوان دردسرساز شده بود.

یکی از شرکت‌های بیمه فعال و پرکار در کشور خبر مربوط به چک خسارت جانی این فرد را با ذکر مشخصات کامل از جمله اسم، شغل و میزان خسارت دریافتی را به همراه تصویر وی، منتشر کرده و سایت ما و سایر همکاران در رسانه‌ها نیز این خبر را باز نشر داده بودیم.

این مرد جوان که فردی بسیار محترم و آبرومند بود، در صحبت‌هایش از برخی رفتارها و طعنه‌هایی گفت که طی این چند روز که خبر دست به دست چرخیده از سوی نزدیکان و همشهریانش شاهد بوده است.

صدمه جانی و آسیب به صورت از یک طرف، طی کردن مراحل درمان از سوی دیگر به اندازه کافی برای انسان دردناک است، چه برسد به اینکه هر کسی از راه می‌رسد یا با دلسوزی بی‌مورد یا با شوخی‌های ناراحت‌کننده با فرد آسیب‌دیده مواجه شود.

این مرد جوان از روزی که به واسطه همشهریان خود متوجه انعکاس خبر مصدومیت و دریافت چک خسارت خود از یکی از شرکت‌های بیمه شده است، به همراه همسرش شروع به تماس گرفتن با تمام رسانه‌ها کرده‌اند و تا لحظه انتشار این گزارش همچنان این تماسها ادامه دارد. تصور کنید دونفر چند روز از وقت و انرژی خود را باید بگذارند، هر بار قصه خودشان را تعریف کنند و در نتیجه همکاران ما این خبر را از سایت‌های خود حذف کنند.

از طرف دیگر، شرکت بیمه که هدف اصلی‌شان دادن آرامش خاطر به مشتریان است،  درست است که خسارت جانی را به فرد پرداخته و هزینه درمان را برای او کم کرده، اما با انتشار این دست اخبار به همراه جزئیات کامل، مشکل تازه‌ای برای بیمه شده بوجود آورده است.

از این مرد جوان سوال کردم، آیا شرکت از شما برای انتشار خبر اجازه گرفت؟ در جوابم گفت بله ولی به من گفتند فقط در کانال‌های خودمان نشر می‌دهم و نمی‌دانستم این چنین در سایر سایت‌های خبری بازنشر شده و چنین برایم دردساز می‌شود.

این فرد محترم به چند و چون کار خبری ما اشراف نداشت و نمی دانست هر خبری که از طریق روابط عمومی شرکت‌های بیمه منتشر می‌شود، به سرعت در سایر سایتهای خبری منعکس شده و گویی مسابقه بر سر این است که کداممان زودتر این خبر را منتشر کنیم.

روی سخنم با همکارانم در رسانه‌هاست که بیاییم هنگام انتشار اخبار از خودمان بپرسیم چرا باید این خبر را منتشر کنم؟ آگاه باشیم به مسئولیت‌مان به عنوان یک انسان و به عنوان یک خبرنگار در قبال تک تک مردم جامعه که مبادا در حق حتی یک نفر ظلم کنیم.

روی دیگر سخنم با شرکت‌ها و سازمان‌هاست. هر خبری مناسب انتشار نیست. چه بسا باری که برداشته‌ایم بار سنگینتری بر دوش یک فرد باشد.

آیا همه ما از بار روانی که بر دوش یک انسان گذاشتیم خبر داریم؟

باقی بقایتان

مریم ابونیا خرداد ۱۴۰۳