افق بخش خصوصی در تحریم ها و روابط بین المللی، افق رو به بهبودی است که تنها چیزی که آن را تهدید می کند، سنگپراکنی رادیکال های داخلی است.
بخش خصوصی به صحنه نگاه می کند. برای این جریان دو سناریو مطرح است. سناریوی غالب که شانس بیشتری هم دارد، این است که این روند تمام می شود و تابستان قرارداد دائمی و مشابه همان توافق مکتوب ژنو نوشته خواهد شد. این یعنی در یک دوره نه چندان طولانی، قطعا تحریم های سازمان ملل برداشته می شود. تحریم های اروپا و ریاست جمهوری امریکا از میان می رود و بخش های اجرایی و پیگیری تحریم های کنگره امریکا که در دولت امریکا متمرکز است روز به روز جدیتش را از دست می دهد. گرچه به نظر می رسد که کنگره تحت فشار قرار می گیرد تا تحریم های وضع شده اش را بردارد.
ایران عادت کرده در رژیم تحریم باشد. حتی در ۷، ۸ سال گذشته هم اقتصاد ایران شدیدترین تحریم های تاریخ را تحمل کرده است. به همین دلیل هم کشور عادت کرده تا در شرایط سخت زندگی کند که البته با برداشته شدن تحریم ها، باری از روی دوش اقتصاد ایران برداشته می شود. بخش خصوصی نگاه می‌کند که در این سناریو فرصت های بیشتر و هزینه های کمتری در عرصه های همکاری و تکنولوژی و سرمایه گذاری مشترک که سال هاست از آن دور بوده، صورت می گیرد. پیام سناریو اول به بخش خصوصی این است که نشاط اقتصادی به کشور برمی گردد. البته باید توجه کرد که بخش زیادی از مشکلات اقتصادی کشور ناشی از تحریم ها نبوده و عدم مدیریت درست در بدنه حاکمیت و مسایل شبیه آن، هم در این امر دخیل بوده اند. البته حتما تحریم هم موثر بوده و برداشته شدنش می تواند نوید بهبود شرایط اقتصادی و کسب و کار در کشور باشد.
سناریوی دوم این است که در روند ماه های آتی به دلیل مداخلات آشوبگرایانه کنگره، روند مذاکرات به یک توافق قطعی ختم نشود. اما با در نظر گرفتن همین روند فعال، مسئولانه و فنی تیم آقای روحانی، صحنه این گونه خواهد بود: در این وضعیت چین و روسیه ، به شدت به عدم انسجام حاکمیت امریکا و سنگ پراکنی های غیرمسئولانه کنگره و ضعف دولت امریکا در مسئولیتش به عنوان نماینده مردم امریکا، اعتراض خواهند کرد. در این صورت عرصه های بین المللی می فهمند که بالاخره امریکا چند حاکمیت دارد. اتحادیه اروپا هم با منطق مشابه شدیدا احساس غبن و خسارت می کند. اروپا قطعا به عنوان بخش مهمی از اردوگاه غرب، ممکن است در موضع سیاسی حق به جانب غرب شرکت کند. اما باید دید، در داخل مجموعه اتحادیه اروپای متکثر چه اتفاقی می افتد. گروهی از مردم و احزاب و از همه مهمتر، سرمایه گذاران و صاحبان تجارتی که فرصت هایشان در ایران از دست می رود، اعتراض می کنند. در بخش تحریم های اروپا کم کم فرسایش دیده می شود و به طریق شدیدتری در باقی کشورهای جهان هم همین موضوع ادامه پیدا می کند چرا که آنها ایران را طرف مسئول و علاقه مند به مذاکره می بینند که با سنگ پراکنی های کنگره مظلوم واقع شده است.
اما در کل، افق بخش خصوصی در تحریم ها و روابط بین المللی، افق رو به بهبودی است که تنها چیزی که آن را تهدید می کند، سنگپراکنی رادیکال های داخلی است. آن چیزی که منافع ایران را در هر دو سناریو می تواند کاملا تخریب کند، این است که ایران به جای منطق فاخر جمهوری اسلامی که به نظر می رسد تیم آقای روحانی و ظریف آن را احیا کرده اند دوباره منطق کمتر هوشمندانه تری را در پیش بگیرد که چندین سال در مملکت حاکم بوده است. در کل پیام نشست های وین برای بخش خصوصی، پیام امیدواری است. حالا این امیدواری به معنای امیدواری و فروپاشی کامل تحریم هاست یا رفتن به فضایی است که در آن تحریم ها کم کم برداشته می شود درش رخنه ایجاد می شود.
منبع: فودپرس
  |
 |
 |
 |
 |
 |
