بیمه مرکزی ایران نمک روی زخم صنعت بیمه

ایمان ایزدی مقدم*: سال ۸۲ نقطه ای بود تا پس از انقلاب ۵۷ ، صنعت بیمه که تا آن روز تمام دولتی بود و با تقسیم قدرت بین سه شرکت ایران ، البرز ، آسیا و دانا خدمات بیمه ارائه می کرد شاهد تولد شرکت های بیمه نوپایی باشد که میخواستند معنی خصوصی بودن را در اقتصاد ایران در بخش بیمه جان بخشند.

بر اساس آئین نامه ۴۰ بیمه ، متقاضیان تاسیس موسسات بیمه ای غیر دولتی می تواند با طی فرآیندهایی از قبیل ارائه طرح توجیحی و برنامه ها(امیدنامه) موفق به دریافت موافقت اصولی و سپس در فرآیندهایی قانونی نظارتی که بیمه مرکزی در اختیار دارد مجوز رسمی فعالیت دریافت نمایند.
یکی از سوالات مهم در تاسیس شرکت های غیر دولتی ضمانت اجرای کار آنهاست، در بخش دولتی ضامن تعهدات شرکت بیمه ، دولت جمهوری اسلامی ایران است اما در بخش غیر دولتی یا خصوصی ما با سهامداران و سرمایه آنها روبرو هستیم.
هیچ شرکت غیر دولتی تاسیس نمی گردد مگر برای سود آوری ، تصمیم نمی گیرد زیان ده باشد، در تلاش است سهم بیشتری از بازار را در اختیار بگیرد.
اما حکایت بیمه توسعه ، بیمه ای که با شعار مبتکر بیمه کیفیت ساختمان وارد عرصه بیمه گری شد و بعنوان پرچمدار ، اولین شرکت بیمه خصوصی ایران نام گرفت. سهامداران این شرکت که عمدتاً شرکت های ساختمانی بودند با هدف ارائه خدمات به این صنعت وارد عرصه بیمه گری شدند.
تولد بیمه توسعه مقارن با رونق مسکن بود ، این سیر ادامه یافت تا با روی کار آمدن دولت نهم و مسکن مهر، انبوه سازی بر رونق مقطعی بازار مسکن بیافزاید ؛ در این بازار بود که سهامداران بیمه توسعه و سرنشینان این شرکت با توجه به تجربه خود در این عرصه سرمایه گذاری حق بیمه ها را در صنعت ساختمان آغاز کردند.
این در حالی است که بر اساس آئین نامه های نظارتی و سرمایه گذاری شرکت های بیمه ابلاغی بیمه مرکزی ، برای سرمایه گذاری حدود مشخصی تعیین شده است.
در این میان با تغییر مدیرعامل شرکت بیمه توسعه یعنی علیرضا بیانیان که از دانش آموختگان بیمه و کارشناسان خبره این صنعت بود و روی کار آمدن قدرت اله اسدی که از درون بدنه تامین اجتماعی بود رویکردها در بیمه توسعه تغییر کرد.
شبکه فروش این شرکت به ناگاه گسترش یافت و با شعار هر تابلو نمایندگی یک تبلیغ موفق ، سعی شد نام بیمه توسعه در اذهان عمومی مردم بیش از گذشته شناخته شود، رویکرد فروش بیمه ارزان قیمت موتورسیکلت و بیمه شخص ثالث خودرو باعث گردید صنعت بیمه به نمایندگان توسعه لقب” ثالث کار” را بدهد. متاسفانه با توجه به ماهیت بیمه شخص ثالث در دو سال اول این رویکرد سود خوبی برای بیمه توسعه به دست آمد و ارکان این شرکت راضی به نظر می رسیدند ، در حالی که در بیمه شخص ثالث ثابت شده است خسارت ها از سال دوم نمایان می شود، کم کم خسارت ها و پرونده دیات آغاز شد ، بیمه توسعه اینبار با اعلام تاسیس اولین شرکت پرداخت خسارت سیار و با تبلیغ اینکه در ۲۰ دقیقه خسارت پرداخت می کنیم بیشتر در مرداب شخص ثالث غرق شد.
این روند ادامه داشت تا اینکه آرام آرام خسارت ها به حدی رسید که در ایفای تعهدات بیمه توسعه با شکست روبرو شد ، مسیری که برخی نمایندگان سودجو نیز بدان دامن زدند و به شرکت خود پشت پا زدند.
بیمه ای که تمام سهامداران آن را بخش خصوصی تشکیل می دهند و می توان گفت تنها شرکت بیمه ای کشور است که سهامدار بزرگ شبه دولتی نیز ندارد، امروز در میان هجوم طلبکاران (زیان دیدگان شخص ثالث) تنها مانده است .
بیمه مرکزی که نهاد نظارتی بوده و بر اساس نص قانون باید در این شرایط حمایتگر باشد هر روز با یک وسیله نظارتی بر جراحت این مجروح صنعت بیمه می افزاید.
شرکتی که با ۲۰۰۰نمایندگی و بقول بیمه مرکزی ۱۴ هزار پرونده خسارت تنها مانده است ، اجازه درآمدزایی ندارد و هر روز نامش در اذهان عمومی تیره تر می شود.
براستی چه باید کرد؟ اگر سیاست غلطی را مدیران ارشد بیمه توسعه پیگیری کرده اند ، پس اخطارهای بیمه مرکزی و یا اقدامات پیشگیری کننده آن چرا کارساز نبوده ؟ چرا زودتر از این بیمه مرکزی خطاهای بیمه توسعه را در پذیرش ثالث گوشزد نکرده است و اگر کرده است اقدام عاجلی انجام نداده است، تا کار به این جا بکشد که زیان دیدگان مقابل برج بیمه مرکزی به نشانه اعتراض تجمع کنند.
موضع گیری های بیمه مرکزی در قبال بیمه توسعه ، باری که از دوش این شرکت بر نمی دارد بلکه نگاه مردم به صنعت بیمه را نیز با تردید همراه می کند. مردمی که تشویق می شوند بیمه عمر و سرمایه گذاری بخرید وقتی می بینند یک شرکت بیمه دچار مشکل است و بیمه مرکزی هیچ کمکی نمی کند نمی توانند اعتماد کنند !
اعتماد به صنعت بیمه که لازمه ی بیمه گری است ، امروز دچار خدشه شده است یک بار بنام بیمه دی یک بار به نام بیمه توسعه و از کجا معلوم نام های دیگری نیز به این سیاهه اضافه نگردد.

انتهای پیام