پول پرس – محبوبه گرایی: برای همگان پیش آمده است که در مقابل کرایه پرداختی باقی پول را با انواع و اقسام توجیهات و داد و فریادها دریافت نکرده ایم. به کرات تجربه شده است در قبال پول خُردی که هیچ گاه در دخل سوپرمارکت موجود نیست گاه با خنده گاه با اخم آدامس و شکلات دریافت کرده ایم.
شاید به ظاهر این طور قلمداد شود که ۱۰۰ یا ۲۰۰ تومان ارزش چانه زدن ندارد اما با یک حساب سرانگشتی این رقم های ناچیز برای راننده و بقال سود قابل توجهی به همراه دارد چراکه جیب فردی با دخل جمعی تفاوت فاحشی دارد.
در این بین آنچه ضرورت توجه را ایجاب می کند نه جیب خود بلکه جیب قشری است که ۱۰۰ تومان کم ارزش ما برای آنها مصداق ۱۰۰۰ تومان را دارد.حتی به جرات می توان گفت علیرغم بی ارزش بودن پول خرد که روزگای به ۵ و ۱۰ تومانی اطلاق می شد گاها برای ۱۰۰ یا ۲۰۰ تومان لنگ مانده ایم و هزار و یک دلیل موجب گذشت از رقمی بیشتر با نارضایتی را موجب شده است.
شاید در این اوضاعی که هیچ قانون نوشته ای اجرا نمی شود، توجه و عمل به قانون ننوشته «عدم همراهی در نادیده گرفتن مبالغ خرد» اندکی بی معنا به نظر برسد اما باید توجه داشت گام اول هر فرهنگی از خود فرد آغاز می شود و احترام به حقوق به حق افراد ضرورتی برای همه اقشار است و گذشتن از این مبالغ شاید در تصور فرد تشخص باشد اما در وجدان عمومی معنایی بیش از حق خوری ندارد.
حال دو مساله مطرح است: اول این‌که آیا بهتر نیست قیمت گذاری‌ها از طرف دولت و نهادهای ذیربط به‌گونه ای صورت گیرد که نیازی به اصطلاحا پول خرد نباشد؟ و دوم، آین زمان آن نرسیده که سازمان تولید اسکناس و مسکوک بانک مرکزی اندک توجهی به این معضل به ظاهر ساده اما در باطن پیچیده داشته باشد تا به سادگی حق نا حق نشود؟
انتهای پیام
  |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
