پوریا عالمی*: حسن دولتی به کرایه گرفته بود. درزهای اقتصاد بسیار صدا میکرد. به مستاجر قبلی زنگ زد و گفت: ببخشید، شما قبلا اینجا زندگی میکردید.
مستاجر قبلی گفت: صدا؟ صدا نمیآید که.
حسن گفت: اینکه صدایش را درنمیآوردید با اینکه صدا ندهد فرق دارد. محمود گفت: ای بابا. پس صدایش درآمد؟
حسن گفت: بله. ساز شما از آن سازها بود که صدایش فردا درمیآید. محمود گفت: دیگه داری گُندهش میکنیها. اگه راست میگویی بگو ببینم مشکل خانه چیست؟ حسن گفت: بدهی شما به سیستم بانکی بیش از ۷۴هزارمیلیاردتومان، بدهیات به صندوق تامیناجتماعی ۶۰هزارمیلیاردتومان، بدهی به بخش خصوصی ۵۵هزارمیلیاردتومان و تعهدات سفرهایی که رفتی شهرستان ۲۱۱هزارمیلیاردتومان، تعهد پروژههای عمرانی که دادی ۴۰۰هزارمیلیاردتومان است. محمود گفت: خب؟ برای همین زنگ زدی؟ اینها که چیزی نیست. حسن گفت: نه برای پول آب و برق و تلفن زنگ زدم. چرا آنها را ندادی؟ دارند قطع میکنند. محمود گفت: چقدر آمده؟
حسن گفت: ۲۲۵هزارتومان.
محمود گفت: حسن آقا؟ یعنی بهخاطر ۲۲۵هزارتومان داری دادوقال راه میندازی؟ قبضش را بفرست خودم پرداختش کنم. حسن پشت تلفن مبهوت شد. گفت: معذرت میخواهم واقعا ۲۲۵هزارتومان ارزشش را ندارد.
محمود گفت: عیبی ندارد. یکی را بیاور دستی به سروروی کشور بکشد، درست میشود. الان یکی هست هفتهای یکبار میآید خانه ما را نظافت میکند ۴۰هزارتومان میگیرد. بگویم بیاید کشور را درست کند؟ خرجش ۴۰هزارتومان است. راستش من خودم وقتی مستاجر دولت بودم، همیشه میگفتم همین بابا میآمد و دستی به سروروی مصوبات میکشید. ما که خیلی راضی بودیم. حسن گفت: خسته نباشی. همان استادکاریها زهوار خانه را شل کرده. محمود گفت: خب برو یک بنا بیاور.
حسن گفت: رفتم دور میدان یک اوستا بنا آوردم، خانه را تعمیر کند. وقتی خانه را دید گفت این خانه ۱۶سال طول میکشد تعمیر شود.
محمود گفت: جدی؟ اگر هشتسال دیگر فرصت داشتم درستش میکردم… حسن گفت: اگر هشتسال دیگر فرصت داشتی که باید خانه را میکوبیدیم توی خیابان چادر میزدیم. محمود گفت: چه باحال. آتش هم میتوانیم درست کنیم و کباب بزنیم؟ بهبه… بهبه…
حسن گفت: «شخصی خانهای به کرایه گرفته بود. چوبهای سقف بسیار صدا میکرد. به صاحبخانه از بهر مرمت آن سخن بگشاد. صاحبخانه پاسخ داد که چوبهای سقف ذکر خدا میکنند. شخص گفت: نیک است اما میترسم که این ذکر منجر به سجده شود.» و گوشی را قطع کرد.
منبع: شرق