تحلیل دقیق بسیاری از موارد فروش طلا از سوی بانکهای مرکزی نشان می دهد که این معاملات زمانی انجام می گیرند که بیشترین سود را برای فروشنده داشته باشند. اما استثناهایی نیز وجود داشته که خریدار به جای فروشنده سود کرده است.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی پول پرس به نقل از رویترز، بین سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۲ زمانی که بازار جهانی طلا در پایین‌ترین سطح نسبت به بیست سال پیش از آن قرار داشت، بانک مرکزی انگلیس بیش از نیمی از ذخایر طلای رسمی کشور یا حدود ۴۰۰ تن طلا را در ۱۷ حراج فروخت.
تصمیم برای فروش طلا توسط گوردون براون، وزیر دارایی وقت انگلیس گرفته شد. در ابتدای این حراجها ۷۱۵ تن طلا در ذخایر این کشور وجود داشت و در پایان، میزان ذخایر اندکی بیش از ۳۰۰ تن بود. پول حاصل از فروش طلا به دلار آمریکا، یورو و ین تبدیل شد. تحقیقات در مورد این فروش در سال ۲۰۱۰ آغاز شد.
در زمان این تحقیقات قیمت طلا بیش از چهار برابر بالاتر از زمان فروش این ذخایر بود و معلوم شد که ضرر حاصل از فروش طلا به حدود هفت میلیارد پوند رسیده است. نکته جالب این است که در فاصله سالهای ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۱، لری سامرز، وزیر خزانه داری آمریکا ارتباط نزدکی با گوردون براون داشت و وی را در تصمیم گیری برای فروش طلا تحت فشار گذاشت. نمونه دیگر سوئیس است.
ذخایر طلای رسمی این کشور در سال ۱۹۹۹ برابر با ۲۵۹۰ تن بود و از نظر میزان ذخایر در رتبه دوم پس از آمریکا قرار داشت.
اما در فاصله سالهای ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵ بانک مرکزی سوئیس در مجموع ۱۳۰۰ تن طلا فروخت. متوسط قیمت طلا در آن زمان ۳۵۰ دلار در هر اونس بود اما در پاییز سال ۲۰۱۲ قیمت طلا در بازار جهانی به ۱۸۰۰ دلار نزدیک شد. یک محاسبه ساده نشان می دهد که ضرر سوئیس از فروش طلا به ۶۰ میلیارد دلار بالغ شده است.
این ضرر چندین برابر بیشتر از ضرر حاصل از فروش ذخایر طلای انگلیس بوده است. این نمونه ها نشان می دهد که فروش طلا به نفع انگلیس و سوئیس نبود بلکه خریدارانی سود بردند که ترجیح دادند ناشناس باقی بمانند.
انتهای پیام
  |
 |
 |
 |
 |
 |
